Sipas Jean Starobinskit “e fshehura është faqja tjetër e prezencës, sikur joshja dhe fascinimi të cilat janë forca që më vonë sjellin tek pasioni, apo të ushqyerit me të fshehurën”.

Shiota me krijimtarinë e saj ndërlidhet me trashëgiminë e artistëve të shumtë avantgardë që kanë tentuar të prezantojnë fuqitë e padukshme.

Gjurmët e këtij kërkimi mund ti gjejmë qysh në Shekullin e Njëzetë, kur ngjarja shkencore e zbërthimit të atomit, ndryshoi fuqishëm bindjet e artistëve të parë modern ndaj botës vizibile dhe substancës së saj. Njohuritë tradicionale ishin shkatërruar para syve të tyre, dhe tani atë që shihnin sytë papritmas ishin iluzione që ishin bashkuar përmes lojës së rastit.

Si rezultat i këtyre zbulimeve të reja shkencore të Shekullit të Njëzetë, qëndrimet tradicionale ndaj Universit kishin pësuar ndryshime radikale dhe nën sipërfaqen e botës vizibile kishin zbuluar një botë të re të mistershme e të padukshme.

Kandinski përshkroi këtë moment se ishte ndjerë sikur muret më të plota papritmas kishin rënë dhe guri ishte shkrirë në mes të hapësirës – papritmas çdogjë ishte bërë e tejdukshme (W. Kandinsky, Music as A Means of Spiritual Expression).

Kur njohuritë e fituara përmes observimit direkt dhe të detajuar të botës së jashtme nuk mund të ofronin më të vërtetën e plotë të realitetit, artistët modern nisën të vënë në pikëpyetje shfaqjen fizike të substancave duke penetruar në realitetin e të panjohurës.

Mosbesimi ndaj njohurive të mëparme konvencionale i shtyri ata të kërkojnë vlera të reja dhe kuptime të reja për jetën.

Ishte Vasilij Kandinski i cili duke besuar se çdo gjeneratë duhet të prodhojë një art unik dhe të veçantë solli tek kërkimi i një gjuhe të re dhe një forme të re arti.
I fascinuar ndaj fushës së panjohur të Kozmosit dhe botës së padukshme të atomeve, Kandinski nisi të prodhojë vepra të cilat më nuk ishin imitime të sipërfaqeve të jashtme të realitetit objektiv.

Përfshirja e muzikës në veprat e Kandinskit dhe kërkimi i rëndësisë shpirtërore të artit shkuan krah për krahu. Përmes përdorimit të vijës, ngjyrës dhe formës, Kandinski kishte tentuar të përshkruaj vizualisht elementet e padukshme si zërin, ritmin dhe emocionet që ato shkaktonin.

Kandinski ishte i bindur se ai mund të reflektonte vizualisht “vibracionet e shpirtit” ashtu si muzicientët mund të krijonin kompozicione bazuar në vibracionet e zërit (W. Kandinsky, Music as A Means of Spiritual Expression.).

Më vonë Futuristët dëshiruan të vizualizojnë dukurinë e lëvizjes, shpejtësisë dhe ndryshimit, prandaj ata përdorën teknikat e kubizmit të planeve të fragmentuara dhe sipërfaqeve të ndërthurura për të paraqitur objektin simultanisht nga disa këndvështrime të ndryshme. Futuristët për të materializuar lëvizjen si dukuri, në veprat e tyre përfshinë repeticionin ritmik hapësinor të një objekti gjatë tranzicionit (Britannica, Futurism – The arts).

Hilma Klint ishte e preokupuar me shpërfaqjen e mistikes dhe ezoterisë. Ajo kaloi në artin abstrakt për të shpërfaqur forcat e padukshme kozmike. E ndikuar nga spiritualizmi dhe teozofia, ajo tentoi të paraqesë realitetet e padukshme rreth nesh. Përmes vizatimeve dhe pikturave automatike ajo kanalizoi mesazhet nga qeniet e botëve tjera, me qëllim të ndërtimit të një plani astral dhe prezantimit të aspekteve të pavdekshme njerëzore.

Shiota në hulumtimin e raportit në mes të hapësirës dhe forcave të padukshme që na rrethojnë na kujton edhe Takis-in (artistin Grek Panagiotis Vassilakis), i cili me skulpturat e tij, veçanërisht ato të viteve 1950, eksploroi energjitë magnetike, gravitacionale dhe kozmike duke e materializuar kështu të padukshmen dhe duke na bërë të vetëdijshëm për forcat që formësojnë ekzistencën tonë (Tate, Takis, 2024).